Agnieszkę poznaliśmy w sobotnie popołudnie przy czym czas od momentu otwarcia drzwi mieszkania przez Panią domu do momentu poznania wydawał się wiecznością. Już od progu przywitał nas domowy pies obronny wielkości króliczka lecz i tak wywarł na nas ogromne wrażenie swoim poszczekiwaniem i groźną minką na tyle wyrazistą, że przeleciało nam przed oczami całe nasze dotychczasowe życie a dalsze wolontariackie odwiedziny innych potrzebujących stanęły pod wielkim znakiem zapytania. Mama Agnieszki widząc nasze zdezorientowanie wzięła pieska na ręce i tym sposobem udało się nam wreszcie dotrzeć do głównej bohaterki. Agnieszka uradowana z naszej obecności zaprezentowała się w pięknej chuście zakrywającej jej krótkie włoski lecz według naszej oceny dodającej jej uroku i jeszcze bardziej eksponującą jej młodzieńczą delikatność i pogodne nastawienie do życia i ludzi. Kolejnym szokiem dla marzycielki było rozpakowywanie powitalnego prezentu, jako że lubimy też spełniać te mniejsze niewypowiedziane marzenia naszych milusińskich.  Spotkanie przebiegało w bardzo rodzinnej i przyjaznej, jak na taką próbę od losu atmosferze ciepła i wrodzonej gościnności. Wszyscy wiemy, że dokonywanie wyborów nie jest rzeczą najłatwiejszą dla nas dorosłych i jak się okazuje dzieci też wolą się dłużej zastanowić by wybrać mądrze. Przychylając się do decyzji marzycielki postanowiliśmy spotkać się jeszcze raz pod koniec listopada, by Agnieszka miała 100% pewność, że jej marzenie zostało przemyślane i wybrane właściwie do potrzeb, co również świadczy o wielkiej odpowiedzialności tej kruchej jedenastoletniej bożej istotki. Pożegnawszy się z rodzinkom już nie musieliśmy się bać o nasze spodnie, bo pieseczek zdołał się do nas przyzwyczaić przez ten wyjątkowy czas, który spędziliśmy z Agnieszką i jej przecudowną mamą.

Moi drodzy, zawalczmy wspólnie o szczęście Agnieszki i jej przyszłe wyjątkowe wspomnienia !

W każdej celebrowanej sekundzie rozpakowywania Laptopa dostrzegaliśmy, w płomiennych oczu blasku Agnieszki nieśmiałą i ukrytą, lecz ogromną wdzięczność za dobro, które w imieniu darczyńcy jej sprawiliśmy !

Spotkanie: 25.01.2012

Wolontariusze: Monika, Maciej

Miejsce: Szpital Prokocim - Kraków

Agnieszka, kiedy tylko nas zobaczyła, od razu zapomniała, gdzie się znajduje. Jej ciekawość i fascynacja mimo iż skrywana, bo wokoło były inne dzieciaki i tak dała się nam wszystkim odczuć. Z wrodzonej skromności bohaterka zaproponowała byśmy udali się do przy szpitalnej restauracji by celebrować szczęście w gronie najbliższych. Rodzice Agnieszki również nie dowierzali w ten cud bezinteresownej dobroci innych. Jesteśmy przekonani, że ten dzień na długo pozostanie w pamięci nas wszystkich. Dziękujemy, że mogliśmy dzięki Państwu cieszyć się z naszą marzycielką jej szczęściem.

P.S. Nawet w szpitalu możemy innym przychylić nieba. Spieszmy się zatem wszyscy kochać najbliższych !