W piątkowe popołudnie, uzbrojone w lodołamacz, wybrałyśmy się z pierwszą wizytą do Sandry. Sandra, początkowo bardzo nieśmiała, kryła się w ramionach mamy. By przełamać tą jej nieśmiałość wyciągnęłyśmy nasz lodołamacz – zabawkowy zestaw do samodzielnego szykowania lodów. Niestety początkowo i nasza niespodzianka nie przełamała nieśmiałości Sandry. Żeby uszykowała pyszną porcję lodów dla mamy, musiałyśmy zamknąć oczy Z pomocą mamy powoli zaczęłyśmy przełamywać pierwsze lody. Okazało się, że Sandra jest bardzo uzdolniona plastycznie. Pochwaliła nam się własnoręcznie wykonanym (no może z małą pomocą mamy) pięknym pióropuszem i wielkim sercem ozdobionym najróżniejszymi błyskotkami. Po naszych pochwałach i zachwytach nad jej talentami, Sandra się już całkiem ośmieliła i okazało się, że jest niesamowicie energiczną dziewczynką i „wszędzie jej pełno”. Zaczęła pokazywać nam swoje zabawki. Żadna nie mogła umknąć naszej uwadze. Grałyśmy z Sandrą w różne gry, układałyśmy klocki, rysowałyśmy, bawiłyśmy się pluszakami i oczywiście szykowałyśmy wielkie porcje pysznych lodów. Między zabawami próbowałyśmy zacząć z Sandrą rozmowę o tym w jakim celu do niej przyszłyśmy, czyli o jej marzeniach. Nasza Marzycielka była jednak tak pochłonięta zabawą i tak bardzo chciała nam pokazać wszystkie swoje skarby z wielkiego pudła, że nie miała głowy do tej rozmowy i po naszych dwóch słowach na temat marzeń, wyciągała nową zabawkę i zmieniała temat :) Sandra to po prostu wulkan energii, którego nie da się tak łatwo poskromić :) Po dwóch godzinach zabawy musiałyśmy ze smutkiem opuścić naszą Marzycielkę, odkładając poznanie jej największego marzenia na następne spotkanie, które nastąpi już wkrótce. To było pełne radości i śmiechu popołudnie. Jesteśmy przekonane, że Sandra bawiła się równie dobrze jak my.

Aby poznać marzenie Sandrusi wybraliśmy się do jej rodzinnej miejscowości. Droga minęła nam w zaskakująco szybkim czasie, urozmaicana rozmową i żartami. Pogoda także nam dopisała- wszystko chciało, byśmy tego dnia znaleźli się u naszej Marzycielki. Zajechaliśmy pod dom Sandry i bez zastanowienia weszliśmy do środka. Sandra czekała na nas w ramionach swojej mamy i nieśmiało sie do nas uśmiechała. Trzeba przyznać, że początkowo było lekko skrępowana obecnością trzech nowych osób (był z nami zaprzyjażniony kierowca - Dawid:) ), jednak zaraz znalazła się w swoim żywiole, pokazując nam liczne zabawki i opowiadając o nich. Zaczęliśmy od oglądania prześlicznych rysunków Marzycielki, zaraz potem przeszliśmy do układania puzzli oraz budowania zamków z klocków. Sandrusia czuła się wyśmienicie i co chwila wskazywała nam coraz to nowe zabawki. Nie obyło się bez gry w piłkę (oczywiście w domu), która przyspożyła nam nieopisaną ilość śmiechu i całkowićie przekonała do nas Sandrę. Malutka zaraz zaczęła pokazywać nam swoje ulubine gry komputerowe związane z gotowaniem. Już w pierwszej grze ciocie i wujek musieli przyrządzać koktajle i robić sałatki tnąc, obierając i miksując owoce i warzywa. Wierzę, że wszystkie dania przez nas stworzone były przepyszne:) Sandrusia, która jak na trzylatkę bardzo dobrze zna się na komputerze, pokazała nam także swoje ulubione strony z zabawkami i opowiadała, które jej się najbardziej podobają, oraz które z nich posiada. Nagle przypomniała sobie o magicznym śniegu, który potrafi tworzyć. Pobiegła po specjalny przyrząd i zatrudniła Agnieszkę do wytwarzania domowego śniegu. Marzycielka znalazła dla niego wspanaiłe zastosowanie - posypywała nim głowy obecnych w pokoju osób. Najbardziej upodobała sobie tworzenie fryzur u Dawida i to on najczęściej zostawał zasypywany płatkami. Ponieważ Sandra już zupełnie się z nami oswoiła przeszliśmy do sprawy najważniejszej tego dnia - marzenia. Sandra bez wahania powiedziała czego najbardziej pragnie. Mała marzy o umeblowaniu jej nowego pokoju tak, by mogła w nim zamieszkać. Sandra z entuzjazmem zaprowadziła nas do jej przyszłego pokoju i opowiadała jak wyobraża sobie, że będzie wyglądał. Bardzo cieszymy się, że udało nam się poznać marzenie Sandry. Teraz mogliśmy wrócić do Warszawy, aby dążyć do spełnienia wspaniałego marzenia wyjątkowej dziewczynki.

W sobotę 27go kwietnia, zaopatrzeni w meble i wszystkie dodatki wyposażenia pokoju Sandry, ruszyliśmy w drogę do naszej Marzycielki. Kiedy po dwóch godzinach przyjechaliśmy na miejsce, w progu przywitali nas rodzice Sandry. Nasza Marzycielka wybrała się z babcią do cioci, by nasz przyjazd był dla niej niespodzianką. A my wspólnymi siłami, choć bardziej mężczyźni niż my, zaczęliśmy wnosić meble do domu. Pokój Sandry mieści się na piętrze domku, więc było trochę schodów do pokonania. Na szczęście szybko nam poszło i już po chwili rozpakowywaliśmy paczki z meblami. A było ich trochę, bo w sumie na złożenie czekało pięć mebli i dwie półeczki. Zabraliśmy się do pracy. Dziewczyny wzięły pod swoje skrzydła szafkę pod biurko, mężczyźni komodę. Chwilę potem pojawiła się babcia z Sandrą. Dziewczynka wiedziała, że coś ważnego dzieje się w jej domku i koniecznie chciała zobaczyć co. Bardzo ucieszyła się na nasz widok. Przez chwilę nawet towarzyszyła nam w pracy, intensywnie przyglądając się jak mama wkręca śrubki. Później skontrolowała jeszcze pracę taty i wolontariuszy. Co chwila przychodziła do nas i sprawdzała jak nam idzie, dodając nam sil swoim uśmiechem i niesamowitą energią. Kiedy skręciliśmy różowe, obrotowe krzesło, które dla Sandry było głównym wyposażeniem pokoju, od razy na nim zasiadła i zaczęła się kręcić. Krzesło okazało się nie tylko przydatnym wyposażeniem, ale także wspaniała zabawką. Każdy, kto tylko przechodził obok Sandry siedzącej na krześle, był zobowiązany do „bujania” dziewczynki. Było kręcenie w lewo i w prawo, jeżdżenie na kółkach, podjeżdżanie na fotelu w górę i opadanie w dół. Śmiała się Sandra i wszyscy dookoła. Ponieważ okazało się, że płci pięknej skręcanie mebli nie idzie najlepiej, poszłyśmy z Sandrą pograć w jej ulubioną grę na komputerze czyli gotowanie. Uszykowałyśmy nie jedno pyszne ciasto. A nasza Marzycielka miała takie osiągnięcia kucharskie, że mogłyśmy ja tylko podziwiać i troszkę zazdrościć :) Później Sandra postanowiła zostać fotografką. Pożyczyła aparat od Pani Karoliny, przedstawicielki sponsora, i zaczęła nas obfotografowywać. Zabawy było przy tym co niemiara. Dziewczynka robiła zdjęcia wszystkim po kolei; mamie, babci, Pani Karolinie oraz nam. Oszczędziła tatę i Adriana, ponieważ widziała, że są zapracowani przy skręcaniu mebelków dla niej. Po fotografowaniu przyszedł czas na poznanie tajemnicy damskiej torebki. Po rozmowie z Panią Karoliną, Sandra zaczęła oglądać różne dziwne przedmioty. Trafiła na kosmetyczkę i postanowiła zostać stylistką. Modelką miała zostać Pani Karolina. Ostatecznie jednak ta rola przypadła babci. I musimy wszyscy oficjalnie przyznać, że Sandra ma wielki talent. Babcia wyglądała uroczo w makijażu naszej Marzycielki.

Po kilku godzinach większość mebli była już gotowa. Dzięki mamie i babci udało nam się namówić Sandrę, by poszła jeszcze na chwilkę do cioci. Zostało do skręcenia łóżko i przywieszenie półeczek. Okazało się jednak, że łóżko jest nie lada wyzwaniem. Głowili się nad nim wszyscy, ale po około dwóch godzinach było gotowe. Półeczki zostały przywieszone w chwilę. Ustawiliśmy meble na swoich miejscach i wytarliśmy. Lampka na biurko wylądowała na swoim miejscu, motylki zostały poprzyklejane do mebli i ścian, lampa sufitowa zawieszona. Byliśmy gotowi na wejście Sandry. Marzycielka pojawiła się w drzwiach swojego nowego pokoju. Była tak zaskoczona, że przez chwilę nie była w stanie zrobić kroku na przód. Po chwili jednak weszła dalej. Nie mogła się napatrzeć na nowe meble. Była tak onieśmielona całym wydarzeniem, że zaniemówiła. Nasza wszędzie obecna i rozgadana Sandra chodziła teraz powoli po swoim nowym pokoju i do nikogo nic nie mówiła. Na szczęście jej ukochana babcia była obok. Wzięła Sandrę za rękę i zaczęła jej pokazywać zakamarki pokoju. Sandra powoli zaczęła wierzyć w to, co właśnie działo się dookoła niej. W jednej z szuflad znalazła kolejną niespodziankę; pościel do nowego łóżka. Z pomocą babci rozpakowała prezent i rozłożyła na łóżku. Ale to nie był koniec niespodzianek i prezentów. Pani Karolina weszła do pokoju Marzycielki z wielkim, pluszowym misiem. Zaczęły rozpakowywać go z folii. A kiedy miś był już „wolny”, Sandra zaczęła się do niego przytulać i skakać i próbować usadowić na łóżku. Okazało się, że miś jest zdecydowanie większy od Sandry. Niezmiernie przyjemnie było patrzeć na tą prawdziwą radość dziecka. W chwili odpoczynku między skakaniem po misiu i skakaniem po łóżku, wręczyliśmy Sandrze Dyplom Spełnionego Marzenia. A na ręce Pani Karoliny złożyliśmy dyplom dla Energetycznego Centrum S.A z podziękowaniem, za ich pomoc w realizacji marzenia Sandry. Było już późno, więc trzeba było powoli wychodzić. Kiedy zaczęliśmy się żegnać, nasza Marzycielka obdarzyła nas uściskiem pełnym dziecięcej radości i energii. Bardzo ciężko było nam wyjść od naszej Marzycielki. To był wspaniały dzień.