W jesienny, ponury dzień udaliśmy się do Sandry do szpitala. Tego dnia było szaro, ale jak tylko weszliśmy do pokoju Sandry to wszystko od razu stało się słoneczne i wesołe. Sandra na początku nie chciała z nami rozmawiać, ale później wszystko mi narysowała. Niestety Wojtek musiał wyjść bo dziewczynka nie miała ochoty z mi rozmawiać...ach ten Wojtek...
Sandra namalowała wspaniały obrazek dla taty i policzyła mi do dwudziestu. Powiedziała, że jak nie będę umiała liczyć to ona chętnie mnie nauczy.
Kiedy zapytałam ją o marzenie to powiedziała to tak szybko, że aż nie byłam wstanie powtórzyć..bo było to kilka marzeń.. Powiedziała i od razu się zawstydziła. Kiedy wreszcie odważyła się coś powiedzieć to zdecydowała, że komputer z drukarką będzie najbardziej odpowiedni dla niej. Dziewczynka ma starsze rodzeństwo i jako najmłodsza była zawsze przepędzana od sprzętu. No Kochana, to teraz bracia Tobie pozazdroszczą!!! Bo to będzie wspaniały komputer.
Kiedy zapisałam marzenie i pożegnałam się z dziewczynką miałam uśmiech jeszcze kilka godzin, bo Sandra to naprawdę niesamowita mała istota! Miała na wszystko odpowiedź, zadawała mi pytania po to aby mnie skompromitować i powiedzieć o swojej teorii. Sandro, zrobimy wszystko abyś długo nie czekała!!!

Relacja już wkrótce...